واقعیت افزوده (ar)یک فناوری نوظهور است که دنیای واقعی را با عناصر دیجیتال ترکیب می‌کند و تجربه‌ای فراگیر و تعاملی را برای کاربران به ارمغان می‌آورد. با استفاده از دوربین گوشی‌های هوشمند یا تبلت‌ها، این فناوری تصاویر و اطلاعات دیجیتال را بر روی محیط واقعی کاربر اضافه می‌کند و گویی اشیاء مجازی را در دنیای واقعی ایجاد می‌کند.

اجزای اصلی واقعیت افزوده شامل دوربین، نرم‌افزار و نمایشگر هستند. دوربین نقش اساسی در AR ایفا می‌کند و تصاویری از محیط واقعی را برای پردازش و ترکیب با عناصر دیجیتال ثبت می‌کند. نرم‌افزار AR مسئولیت قرار دادن تصاویر و اطلاعات دیجیتال را بر اساس داده‌های دریافتی از دوربین بر عهده دارد. همچنین، نمایشگر گوشی هوشمند یا تبلت، تصویر ترکیبی از محیط واقعی و عناصر دیجیتال را به کاربر نشان می‌دهد.

سیستم‌های واقعیت افزوده می‌توانند بر اساس مکان، تصویر یا مدل سه‌بعدی عمل کنند. سیستم‌های بر پایه مکان از GPS و سایر فناوری‌های مکان‌یابی برای قرار دادن عناصر دیجیتال در مکان‌های واقعی استفاده می‌کنند. سیستم‌های بر پایه تصویر از تصاویر یا نشانگرهای خاصی برای فعال کردن محتوای دیجیتال استفاده می‌کنند. همچنین، سیستم‌های بر پایه مدل سه‌بعدی از مدل‌های سه‌بعدی برای قرار دادن اشیاء مجازی در دنیای واقعی استفاده می‌کنند.

کاربردهای واقعیت افزوده بسیار گسترده و متنوع هستند، از بازی و سرگرمی تا آموزش، بازاریابی، تجارت الکترونیک، مهندسی، مراقبت‌های بهداشتی و گردشگری. این فناوری افزایش تعامل، ارائه اطلاعات بصری، دسترسی به اطلاعات و افزایش کارایی را برای کاربران به ارمغان می‌آورد.

اما، همچنین باید به معایب واقعیت افزوده اشاره کرد، از جمله هزینه، وابستگی به دستگاه‌های خاص و محدودیت‌های فنی. با این حال، با پیشرفت فناوری، می‌توان انتظار داشت که سیستم‌های AR قدرتمندتر، مقرون به صرفه‌تر و در دسترس‌تر شوند، که این امر می‌تواند به گسترش استفاده از AR در زمینه‌های مختلف کمک کند.